Miód rzepakowy

Miód rzepakowy dostałam od Aniołów z Anielskich Przysmaków , gdzie można zakupić nie tylko miód..ale również soki, przetwory, konfitury..
Pierwszy raz mam do czynienia z miodem z rzepaku..miód ten jest słodki z lekką nutką goryczy..
Miód  z racji mojego przeziębienia od razu "poszedł w ruch"..Gorące mleko z miodem..mimo tych upałów [a ja -zresztą nie tylko ja..mimo tych upałów jestem chora] ..jest idealne do picia..Miód ten na pewno wykorzystam jeszcze do jakiegoś ciasta..ale trochę później...

Cytuję różne informacje o miodzie ,właściwościach..znalezione w internecie..

Miód rzepakowy zbierany jest na terenach czystych i ekologicznych czyli Kaszubach. Ma kolor jasno kremowy i jest bardzo gęsty. Działa pozytywnie na serce i naczynia wieńcowe, choroby nerek, układ moczowy, wątrobę i drogi żółciowe oraz stany zapalne dróg oddechowych. Można go dodawać do ciast.

Miód pozyskiwany z kwiatów rzepaku jest słodki, ale z gorzkawą nutą i odznacza się słomkowym kolorem. Zawiera olejki eteryczne, goryczki, witaminy, aminokwasy i dużą ilość glukozy. Bardzo szybko ulega krystalizacji, pod której wpływem staje się niemal biały. Miód rzepakowy ma właściwości detoksacyjne, jest łagodny dla wątroby. Lecznicze właściwości miodu rzepakowego wykorzystuje się przy schorzeniach serca, stanach zapalnych górnych dróg oddechowych. Przyśpiesza gojenie się ran i chroni przed zakażeniem. 

Miód rzepakowy jest przykładem odmianowego miodu wiosennego. Jest to odmiana bardzo popularna w naszym kraju, a pozyskuje się ją w okresie masowego kwitnienia rzepaku, w ciągu około trzech tygodni na przełomie kwietnia i maja. Pola obsiane tą rośliną (Brasicca napus L.) stanowią dla pszczół bogate źródło zarówno nektaru jak i pyłku kwiatowego.

Miód rzepakowy w stanie płynnym jest prawie bezbarwny lub lekko słomkowy, z odcieniem zielonkawym, zależnie od roślin, z których zebrany został nektar. Po skrystalizowaniu przyjmuje barwę białą lub szarokremową. Ze względu na przewagę cukru prostego glukozy nad fruktozą, a także niską zawartość wody (średnio 18%) ulega szybkiej krystalizacji, dając drobne kryształy i mazistą konsystencję. Z tego względu jest miodem najszybciej krystalizującym, niekiedy w ciągu kilku dni po pozyskaniu z ula, a często nawet krystalizuje już w plastrach. Zapach, zarówno miodu płynnego (patoki) jak i skrystalizowanego (krupca), jest słaby, zbliżony do zapachu kwiatów rzepaku. Jednak jest on na tyle charakterystyczny, że wyczuwalny w miodach pitnych nawet po 2 latach. Smak tego miodu jest bardzo łagodny, nieco mdły i lekko gorzkawy.

W składzie miodu rzepakowego, podobnie jak w nektarze pochodzącym z kwiatów rzepaku, występują olejki eteryczne, garbniki, związki goryczowe, flawonoidy, biopierwiastki, witaminy z grupy B, K i C, kwas nikotynowy, cholina, a także kumaryna, saponiny, śladowe ilości alkaloidów. We frakcji flawonoidowej (w ilości powyżej 10% w odniesieniu do innych substancji) obecnie są kwercetyna, kemferol, apigenina. Według jednego z autorów miód zawiera średnio 6,3 mg% (3-karotenu. Poza tym charakteryzuje się szczególnie niską zawartością związków mineralnych, lecz o znaczne] przyswajalności przez organizm. Należy do nich między innymi żelazo, będące składnikiem hemoglobiny i transporterem tlenu w organizmie. Przyswajalność tego pierwiastka z miodu wynosi około 63%. Miód rzepakowy należy ponadto do miodów bogatych w bor, tj. pierwiastek niezbędny do budowy tkanki kostnej oraz właściwego funkcjonowania śledziony i tarczycy. Odpowiada on także za właściwe współdziałanie innych pierwiastków w organizmie. Niedobór boru prowadzi do utraty wapnia, fosforu i magnezu oraz powoduje obniżenie poziomu estrogenów, zwłaszcza u kobiet w okresie po menopauzie, co może powodować utratę masy kostnej.

Miód rzepakowy zawiera prawie wyłącznie cukry proste z przewagą glukozy. Według danych jednej z autorek w świeżym miodzie znajduje się prawie 47% fruktozy, około 51% glukozy i 0,2% sacharozy. Z innych cukrów wymienić można dwucukier maltozę (około 5%) oraz trójcukier melecytozę (0,5%). Miód rzepakowy należy poza tym do miodów bogatych w składniki lotne z parą wodną, nadające mu swoisty aromat. Według Rychlik i Doleżala należy do miodów o niskiej aktywności antybiotycznej. Wskazują na to również badania własne i prowadzone w Oddziale Pszczelnictwa w Puławach. Wartości inhibinowe oznaczanych próbek miodu mieściły się w zakresie 0-3. Jednak w zależności od pochodzenia i składu, zawartości olejków eterycznych może okazać się bardziej aktywny. Potwierdzeniem tego jest doniesienie z Nowej Zelandii, którego autor stwierdził wysoką aktywność przeciwbakteryjną tej odmiany miodu, wyrażoną współczynnikiem fenolowym 22,0.

Miód rzepakowy, jako popularna odmiana miodu kwiatowego, ma szerokie zastosowanie w żywieniu i lecznictwie. Z uwagi na wysoką zawartość cukrów prostych, łatwo przyswajalnych przez organizm, stanowi cenną odżywkę regeneracyjną w stanach wyczerpania fizycznego i psychicznego. Jest także nieodzowny w codziennym odżywianiu, niezależnie od wieku. Miód rzepakowy zaleca się zwłaszcza w geriatrii w postaci napoju przygotowanego z 1 łyżki stołowej miodu, rozpuszczonego w szklance przegotowanej i ostudzonej wody.
Duża zawartość cukrów prostych, przede wszystkim glukozy i fruktozy, czyni go przydatnym w chorobach serca, głównie naczyń wieńcowych i układu krążenia. Glukoza po wchłonięciu do krwiobiegu wzmacnia siłę skurczu osłabionego mięśnia sercowego, a także rozszerza naczynia wieńcowe, przyczyniając się do lepszego zaopatrzenia serca w tlen i składniki odżywcze. W dalszym efekcie usuwa wodę z tkanek i na drodze diurezy przyczynia się do zmniejszenia obrzęków. Podobną rolę w działaniu na serce spełnia fruktoza. Uważa się, że cukier ten szybciej ulega przemianom metabolicznym, dostarczając w krótszym czasie energii do pracy mięśnia sercowego. Składniki, takie jak acetylocholina, potas i magnez również wpływają korzystnie na metabolizm mięśnia sercowego, stabilizują ciśnienie krwi i przyczyniają się do zahamowania procesu miażdżycowego. U chorych na dusznicę bolesną, którym podawano miód rzepakowy, obserwowano wyraźną poprawę stanu zdrowia.

Kolejną grupę schorzeń, w których wykorzystuje się cenne właściwości cukrów prostych, są schorzenia wątroby i dróg żółciowych. Czynią one miód rzepakowy łatwo przyswajalnym przez wątrobę. W ten sposób zwiększają jej zdolność do detoksykacji, czyli odtruwania organizmu. Polega ona na wiązaniu szkodliwych metabolitów z kwasem glukuronowym (powstającym z glukozy) i związkami flawonoidowymi pochodzącymi z nektaru, w celu łatwiejszego ich rozpuszczenia i usuwania z organizmu wraz z moczem. Natomiast cholina obecna w miodzie usprawnia metabolizm tłuszczowy wątroby i polepsza funkcjonowanie pęcherzyka żółciowego.

Miód rzepakowy ceniony jest także w leczeniu chorób z przeziębienia oraz stanów zapalnych górnych dróg oddechowych na tle bakteryjnym, takich jak zapalenie gardła i zapalenie błony śluzowej nosa. Ponadto łagodzi kaszel i wzmaga odporność organizmu. W schorzeniu tych poleca się picie ciepłego mleka z miodem rzepakowym.

Miód ten jest również ceniony jako środek pomocniczy w schorzeniach nerek i układu moczowego. Jest on odpowiedni do tego typu schorzeń z uwagi na niewielką zawartość biopierwiastków i obecne w nim olejki eteryczne. Poza tym wspomaga podstawową terapię w przebiegu choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy, przyspieszając gojenie stanu zapalnego tych narządów.

Podobne właściwości miodu rzepakowego wykorzystuje się także w leczeniu schorzeń zewnętrznych. Stosowany bezpośrednio na chorą tkankę oczyszcza ją z elementów martwiczych i ropnej wydzieliny, co w efekcie przyspiesza ziarninowanie, gojenie i bliznowacenie ran. Ponadto szybkie przyłożenie miodu na oparzoną skórę zabezpiecza ją przed tworzeniem się pęcherzy i rozwojem zakażenia.